Historia Gminy
Najdawniejsze dzieje Krasocina giną w mrokach historii. Najwcześniejszą ludność mezolityczną na obszarze Polski reprezentuje tzw. kultura komornicka (VIII tysiąclecie p.n.e.).
Na znaleziska tej kultury natrafiono na wydmie "Pola pożydowskie" w Dąbrówce, gdzie ponadto odkryto narzędzia krzemienne innych kultur mezolitycznych: janisławickiej i chojnicko-pieńkowskiej. Zabytki z okresu przedrzymskiego, archeolodzy natrafili w Czostkowie i Olesznie a z okresu wpływów rzymskich w Świdnie. Pierwszy dokument historyczny dotyczący Krasocina ukazał się dopiero 24 kwietnia 1325 r. w Gnieźnie. Wystawił go arcybiskup gnieźnieński Janisław z okazji konsekracji kościoła w Fałkowie k/ Radoszyc i nadania mu dziesięciny ze wsi Krasocin. Za czasów Polski piastowskiej Krasocin z przyległościami należał do włości królewskich po dawnej dzielnicy sandomierskiej. Na podstawie rejestrów poborowych z 1508 r. wiemy, iż dziedzicem wsi był wówczas Mikołaj Rogiński, który prawdopodobnie sprzedał Krasocin Hieronimowi Szafrańcowi herbu Starykoń. Kolejnym właścicielem Krasocina w pierwszych latach XVII wieku został Adam Szypkowski - kanonik krakowski i kielecki. Po Szypkowskich właścicielami Krasocina były kolejno rody: Podolskich, Dobieckich, Wilandów, Pokrzywickich. W okresie I wojny światowej pod okupacją austriacką Krasocin i Oleszno stały się częścią generalnego gubernatorstwa lubelskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Krasocin i Oleszno weszły w skład powiatu włoszczowskiego i utworzonego województwa kieleckiego. Taki podział administracyjny przetrwał do II wojny światowej, po czym w 1975 r. zlikwidowano szczebel powiatowy, ale gmina była w dalszym ciągu w woj. kieleckim. Reforma administracyjna z 1998r. przywróciła Krasocinowi prawa miejscowości gminnej w powiecie włoszczowskim a województwie świętokrzyskim.